We kennen het allemaal… verdriet hebben.. of gehad hebben..

Verdriet zit in je rugzak die je altijd bij je hebt.. de een heeft er meer van de ander heeft het maar weinig..

Ik kan je vertellen .. ik heb een aantal dubbele.. ook dat is mogelijk..

Zelf neem ik me steeds voor om mijn rugzak aan te vullen met leukere dingen dan dit soort… dat is straks leuker uitpakken..

Toch ontkom je er nooit aan.. verdriet hoort bij het leven en maakt je bovenal nog menselijk..

Iemand die niet kan tonen dat hij verdrietig is zal tegen diverse blokkades aanlopen in zijn of haar leven..

Je kan het in alle vormen hebben en je gaat er op je eigen manier mee om.. welke voor mij de beste is daar ben ik al lang en breed achter..

Het ligt er ook aan hoe het verdriet tot stand is gekomen om te kunnen handelen en je verdriet te kunnen verwerken..

Iets wat totaal plotseling verdriet geeft is lastiger te evenaren dan iets wat je ergens al zag aankomen lichtelijk en je het misschien heb toegestaan om dit verdriet te laten gebeuren..

Beiden gevallen zijn niet leuk … en hoe stom het ook klinkt.. voor mij zijn het wel levenslessen..

Toch zijn sommige huilbuien die komen kijken bij verdriet ontzettend nodig als ontlading voor mensen.. teveel spanning is nooit goed en als er dan iets gebeurt… wat ook maar een klein dingetje kan zijn.. kan dat ontzettend binnen komen..

Het vergt ontzettend veel vertrouwen in een persoon van buitenaf om hem of haar het verdriet te kunnen tonen wat je door je wandeling heen in je rugzak hebt gestopt en het daadwerkelijk uit te pakken..

Helaas is bij veel … en echt ontzettend veel mensen … dat vertrouwen vaak al gering en zeer beschadigd..

Als je verdriet erg vers is en nog erg veel scherpe kantjes en minder mooie plekken bevat is het zeer moeilijk om het uit je rugzak te pakken.. je kan je toch weer bezeren aan iets lelijks en er een wondje bij krijgen..

Weet je dat als je een poos wacht… slijt door het wandelen en het schuren tussen de andere spullen je stukje verdriet… scherpe kantjes worden stomp… en de lelijke plekken vervagen door het langs schuren van de rugtas..

Dan is het zoveel makkelijker om te pakken .. slikken moet ik ook nog bij elk stukje verdriet maar het zal uiteindelijk luchtiger worden.. sommige dan..

Voor mijn komende wandeling ga ik voor de mooiere dingen en wil ik even mijn rugtas vullen met dingen waarvan ik met trots kan laten zien dat ik die onderweg opgespaard heb..

De wandeling gaat door … het enige waar ik ook moeite mee heb is het vertrouwen in mijn mede reizigers .. die uiteindelijk zo nu en dan die rug tassen soms uit willen pakken…

Het is te vaak geweest.. dat als ik mijn rugtas in mijn handen had .. en voor ik daadwerkelijk wilde openen.. was men al weer doorgelopen..

Noem mij maar traag … noem mij maar langzaam .. maar je rugtas doe je op je eigen manier open … en iemand die daar niet op kan wachten zal zonder mij door moeten lopen..

Jammer soms… soms ook niet.. wandelen vind ik toch wel leuk en er zal vast wel iemand zijn die met me mee wil lopen maar dat zal toch wel even gaan duren door het vertrouwen dat opgebouwd moet worden..

Voorlopig ben ik uitgerust genoeg om door te kunnen lopen en mijn rugtas op mijn rug te houden en neem ik mijn gedachtes weer lekker mee op mijn reisje om in stilte te brainstormen voor mijn volgend blog..

 

Kisss kisss Anne-etc