Wat een ongezellige wereld soms zeg..

Nou is er een jaar verstreken sinds het pijnlijke verlies van mijn vader… oke ik geef toe… het kwam wel even binnen..

Een avondje janken… en ineens de behoefte weer te hebben om als klein meisje weer achterop zijn fiets te willen zitten zoals ik dat vroeger mocht met het laatste stukje als ik hem opwachtte als hij uit zijn werk kwam..

Eerlijk.. ik vond dat even helemaal prima.. ik mocht dat ook wel na een hectisch jaar waarin ik geleefd werd.. dus ik heb gewoon netjes een kaarsje aan gestoken en even alles voor mezelf uitgedacht…

Maar.. ik ben er wel weer van bij gekomen hoor dus geen zorgen…

Het genieten is vandaag gewoon weer verder gegaan samen met de allereerste zonnestralen die voorbij kwamen in de middag..

Kennelijk zijn er maar weinig mensen die er vrolijk van worden … maar gelukkig ben ik er daar geen een van..

Zelfs mijn kinderen hadden zo’n goede zin vandaag … ook al ging het spelen bij hun vriendje wegens ziekte niet door.. dat ze zonder morren en zonder mokken gewillig de auto instapten om boodschappen te doen..

Boodschappen is nou eenmaal niet mijn favoriete bezigheid .. maar als de kids vrolijk zijn.. dan hobbel ik er wel achteraan..

Tijdens de rit vonden de jongens het leuk om omgedraaid op de achterbank te zitten en te zwaaien naar iedereen die ze konden zien in de hoop dat men terug zou zwaaien…

Zelf ik vond dat als kind prachtig als je op die manier contact maakte met die ene bumperklever die uiteindelijk een glimlach bleek te hebben… mooi toch ??

Vandaag… we hadden zon… goede zin… kids waren aan het zwaaien als een stel gekke draken… maar nee… helemaal niemand zwaaide naar hun terug..

Even dacht mijn jongste dat dat kwam door het petje dat ie op had en samen  besloten ze om de pet even af te doen .. ( ik voed ze toch ergens wel goed op )

Het had geen zin… niemand maar dan ook niemand nam even de moeite om even naar ze terug te zwaaien.. ik vond dat zo jammer… ik kon alles in de spiegel volgen…

“Laat maar zitten Roy want niemand wil toch terug zwaaien” zei mn oudste… waarop zijn broer antwoorde “Echt niet … ik vind zwaaien leuk .. en ik blijf wel zwaaien tot ze echt wel terug zwaaien..”

“Joey .. soms hebben mensen nu eenmaal even geen leuke dag… maar ik vind het wel heel leuk als jij naar mij zwaait … ” probeerde ik mijn oudste nog even op te fleuren…

In de winkel was ons humeur nog steeds opperbest… maar die van de mensen om ons heen ook veel minder..

Nou ken ik mijn kinderen en weet dat ze soms verschrikkelijk onhandig zijn… maar het viel vandaag in de winkel reuze mee…

Ik ga er gewoon van uit dat die narrige oude man gewoon tijdens het passeren van mijn wiebelige kids even moest zuchten vanwege zijn eigen onhandigheid met zijn wandelstok…!!

Mijn gedachte waren niet zozeer ongezellig.. maar ik betrapte mezelf erop na dit alles dat ik de wereld om ons heen gewoon even ongezellig vond.. bah..

Maar toen ik mijn kids hoorde lachen om een of ander suffig speelgoedje.. moest ik snel maar weer een gangpad verder lopen voor er iets mis zou gaan …

 

Kiss kiss 🙂