Heb ik alles.. sleutels, telefoon, sigaretten en m’n aansteker??

Nee dus.. er mist wat.. en snel ren ik terug naar binnen..

Toch wel handig he.. dat even nadenken en er toch achter komen dat je niet alles hebt.

Vlug prop ik mijn telefoon in mijn jaszak en gooi ik snel nog een blikje in m’n tas en kauw ik smakelijk door op m’n brownie die ik ook nog half uit m’n mond heb steken.

De laatste tijd vergeet ik wel wat meer dan alleen m’n telefoon.. ik merk dat ik er niet helemaal meer bij ben.

De jongens verblijven bij hun vader in Utrecht en daardoor heb ik wat meer “vrije tijd” als je het zo wil en kunt noemen.. ik ben echt even vrij.

Geen kinderen die naar school moeten en nog van alles nodig hebben voor die dag, m’n maatje die zichzelf wel red in de ochtenden maar waar ik nog graag wel even mee wil opstarten voor dat hij de deur uit gaat maar ik moet even helemaal niks.

Ondertussen ben ik op weg gegaan en besef me dat ik de laatste tijd best onrustig ben.. ik snak naar iets.. weet niet zo goed naar wat.

Voor ik het allemaal goed en wel doorheb sta ik al geparkeerd bij de supermarkt en vraag ik me voorzichtig af hoe dat wonder is gebeurd, alles ging zowat automatisch.

Toch maar even beter focussen want als ik nu iets van de boodschappen vergeet kan ik die dolle mans rit nog een keer maken en dat lijkt me niet verstandig.

Met boodschappen en al thuis gekomen besef ik me ineens dat ik mezelf een beetje aan het kwijtraken ben.

Tijdens mijn hobby bedenk ik me hoe alles is gegaan het afgelopen jaar.. of eerlijk gezegd de afgelopen jaren.. alles ligt in mijn hoofd een beetje door elkaar heen.

Tienertijd.. jong volwassen en getrouwd.. mijn start als moeder en mijn laatste fase als single mom in mijn vorige woonplaats.

Mijn tienertijd bestaat uit flarden, ik weet dat de gezondheid van mijn moeder toen al speelde en nu weer steeds in heftige dagen weer terug komt, waarvan ik heel goed weet dat ik toen heel veel in Utrecht doorbracht.

Ik zal nooit zeggen dat dat fout was integendeel het was een hele fijne tijd… maar wel dat ik daardoor dingen totaal anders heb gedaan als andere tieners.

De periode van mijn huwelijk erna.. nu weet ik weer hoe dat in elkaar stak en hoe pijnlijk dat was.. het is net of ik er nogmaals tegenaan loop en misschien is dat zo.. een soort reminder van hoe ik het absoluut niet wil.

Moeder worden..dat zou iets heel moois moeten zijn maar ik bedenk me dat dat voor mij een pijnlijke periode was… het gezin dat zich zou moeten ontwikkelen.. ontwikkelde zich jammer genoeg niet.

Flarden van pijnlijke momenten dienen zich aan..en ik slik een hoop door want wat geweest is.. is geweest toch??

Is dit weer een reminder van hoe het was… dat ik ervoor moet zorgen dat ik er niet nogmaals mee te maken krijg.. ik heb werkelijk geen idee.

Toch ineens komen ook de goede dingen naar boven.. de periode die ik doorging met het scheiden en gescheiden gaan leven bracht ik in de eerste instantie door bij familie,  2 gezinnen onder 1 dak..

Volle bak maar wel gezellig ook al bracht mijn chaotische leven op dat moment niet alleen maar lol en lange logeerpartijtjes met zich mee.. spanningen waren er ook zat.

De rust die ik nodig had vond ik na een maand of 3 en ik kon weer lekker op m’n eigen benen staan.. is dat iets wat ik nu zo mis???

De miniwoning die ik wel van mezelf had en 2 etages had met enkel kleine ruimtes was een rustpunt geworden in een hele hectische periode en toen… mijn gezin ontwikkelde zich ditmaal wel!!!

Mijn kinderen ontwikkelde zich goed.. en ik ontwikkelde ook als een aansterkende single mom die haar eigen boontjes kon doppen en zelf keuzes moest maken zonder dat ik ergens mee moest struggelen.

De tijden dat ik er echt even niet uit kwam ( want ja je loopt tegen een hele hoop dingen op in je leven) ging ik altijd even naar huis want daar zat mijn steunpunt.

Die zat vaak lekker aan z’n biertje met boksen op tv of formule 1 en anders iets wat mijn moeder leuk vond om naar te kijken.. en dan keek hij gewoon Gooische Vrouwen mee.

Avonden kon ik met hem vullen en via de telefoon ook nog heel wat uurtjes over dingen van mij van vroeger wat ik ineens wilde weten, issues over de jongens.. het delen van het alleenstaand ouderschap want daar wist ik dan wel meer van dan hij, we leerden soms nog van elkaar.

Sinds een jaar of 3 gaat dat niet meer en ben ik dat gewoon kwijt.. pats weg.. niks geen telefoontje meer of een avondje binnenlopen.

Ik merk aan mezelf dat ik dat mis.. hij die mij op sommige momenten het juiste pad wees waardoor ik achter mijn keuzes kon staan als ik dat nog niet stevig genoeg stond.

Mijn rustpunt was na mijn vader ook mijn nieuwe thuis waar ik heb leren ontwikkelen om mezelf weer te zijn en dat heb ik vorig jaar vrijwillig ingeruild voor het thuis waar ik nu zit en waar ik heel goed zit en waar ik geen spijt van krijg.

Stiekem denk ik dat ik me weer opnieuw aan het ontwikkelen ben.. nieuw thuis.. nieuw leven.. nieuwe mensen om mij heen waar ik ook nog de nodige issues mee moet doorbreken.. vertrouwen doe ik nou eenmaal niet snel maar ik wil het wel.

En als dat het geval is.. wie kan me helpen daarbij..of kan ik dan beter een stichting aanmaken op facebook of iets dergelijks van ontwikkelingshulp voor Anne-Etc??

Of ben ik gewoon echt mezelf helemaal langzaam aan het kwijtraken door de veranderingen van huis, haard en lifestyle en het gemis van een goede steunmuur die er altijd voor me was.

Bij sommige keuzes merk ik dat ik er niet helemaal standvastig meer in ben zoals ik dat ooit wel was.. en bij sommige dingen neig ik te snel naar het pijnlijke verleden dat er kennelijk ook nog in zit.

Maar weet je, ik zit nu gewoon naar het scherm te kijken naar wat ik tik.. en mijn hand gaat van de mouse naar mn pakje sigaretten en …. ja die ben ik dus ook alweer kwijt!!

Ik denk dat ik voor nu maar even op zoek ga naar bepaalde antwoorden maar ik weet nog even niet hoe en waar… en ik ga mijn sigaretten even zoeken.. die heb ik nu nodig en ik die heb ik vast sneller gevonden.

 

Anne Etc