Dit is mijn open brief… en ik heb lang getwijfeld… maar ik doe het toch…

De meesten die hier lezen weten wie ik ben… ik ben Anne…

Voorheen was ik beginnend moeder.. met twee kleine kinderen… erna werd ik een alleenstaande moeder…

Door de jaren heen heb ik chaotisch geleefd… met leuke maar ook minder leuke momenten…

Mijn grootste vijand door die jaren heen was niet mijn ex-man… niet mijn familie… niet de bureaucratische instellingen waarmee ik te maken kreeg…

Mijn vijand was veel heftiger…. de verwachting…

Als alleenstaande moeder…gescheiden ex-partner.. hoofdhuurder van een woning waar je toeslagen voor kreeg moest je aan allerlei verwachtingen voldoen..

De ene keer gaat dat makkelijk…. ik had vrij snel mijn toeslagen rond.. maar soms was dat moeilijker want ik was tenslotte een ex-partner die voor 2 kinderen zou zorgen…

De verwachtingen om aan een baan te komen kreeg ik ook rond… dus weer was er iemand tevreden… los van mijzelf…

Het bracht mij echter door aan die verwachting te voldoen in zeer financiële moeilijkheden want het salaris kwam na maanden nog niet op mijn rekening…

Door belastingtechnisch aan mijn verwachtingen te moeten voldoen.. moest ik de verwachtingen op dat financiële vlak bij mezelf bijstellen..

Ik zal niet teveel uitwijden over de verwachtingen die ik op m’n bord had liggen als ex-partner van.. maar even een tipje…

Als ik die toch echt zelfs vandaag de dag nog wil voldoen… dan heb ik geen leven meer..

Van mijn familie heb ik altijd gehouden… tot op de dag van vandaag… maar mijn vijand verwachting heeft een wig tussen ons gekregen…

Doordat ik niet aan de verwachting van mijn familie kon doen… en even niet meer aan geen enkele verwachting meer.. kwam ook daar een extra punt erachter..

In tijden van ziekte drijft de verwachting weer een wig tussen iemand die mij heel dierbaar is… ik kan niet aan de verwachting voldoen die zij nodig heeft in haar dagelijkse zorg… want dat kost mij en mijn gezin teveel…

Door mijn strijdvaardigheid moet ik zeggen… je kunt bij mij niet veel verwachten… ik vind het vreselijk als ik weer door iets of iemand aan een verwachting moet voldoen…

Het ontneemt me mijn extra’s die ik graag op mijn manier doe… met plezier en op eigen tempo… dan komt alles precies zoals ik het bedoeld heb..

Mijn grootste vriend is … acceptatie… al vind ik het heel moeilijk door het geklier van mijn vijand om die echt dichtbij te laten komen…

” Heb jezelf lief en accepteer wie je bent…” dat is een moeilijke… als je vijand.. ” je moet aan zoveel verwachtingen voldoen ” op de loer ligt…

” Doe gewoon waar je hart ligt… en laat je gedachte vrij… dan ben je jezelf ” is ook lastig met dat ” ik verwacht dat je dan en dan alles doet wat nodig is om..” etc etc…

Mensen … we kennen het allemaal.. en ik denk dat we er allemaal mee worstelen zo nu en dan…

Mijn dierbaren… de mensen die me naast staan kunnen van mij verwachten…. dat ik me overal voor inzet…100% maar wel op mijn manier… en 100% eerlijkheid en wie daar aan twijfelt… geeft mijn vijand een klein stukje overwinning…

Ikzelf gun dat meer mijn vriend acceptatie… die is niet zo moeilijk… die verwacht ook niet zoveel…

Die verwacht gewoon … “mezelf”